ဒါနပါရမီအားေကာင္းေသာ ျမန္မာေတြ

ဘာသာေရးနဲ႔ အေတြးအျမင္တခ်ိဳ႕ကို ဆက္စပ္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားရာမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးတခ်ိဳ႕ပါ။ တရားစကား ေန႔တိုင္းၾကားေသာ္၊ စိတ္မွာလန္းဆန္း ကိုယ့္စိတ္ဖမ္း၍၊ ေအးခ်မ္းသာယာပါေစေသာ္ဝ္ေပါ့။ ဒီလိုေျပာလုိ႔ ေရႊျပည္ေအးသမားေတြကို မၾကိဳက္တတ္သူေတြက “လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ၾကစမ္းပါ။ ဒါေတြေျပာေန၊ ဒါေတြလုပ္ေနရံုနဲ႔ တို႔တေတြ ဒီေန႔ကမာၻ႕ရြာမွာ လူရယ္လို႔မွ ပီသပါအံုးမလား။ ဟင္။” ဒီလိုေတြေမးလာႏိုင္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့၊ လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ၾကရာမွာ တရားဖက္ေစခ်င္တာပါ။ အားလံုးဆံပယ္ၾကမယ္။ ေတာထြက္ၾကမယ္လို႔။ မစည္းရံုးလိုပါဘူး။ မတိုက္တြန္းလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လို (ဒါမွမဟုတ္လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေပါ့) သာမန္လူသားေလးေတြ အတြက္ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမေတြကို ဘဝလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အက်ိဳးရွိေနရာေတြအတြက္ အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ ေဝမွ်ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ျခင္းပါ။

ကဲ… ဒီေတာ့ ဘာေတြေျပာခ်င္တာလည္း။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္လို႔ ခံယူၾကသူတိုင္း မေရွာင္လႊဲႏိုင္တဲ့ အလွဴအေၾကာင္းပါ။ ကုသိုလ္ဒါနေတြေပါ့။ ဒါနဆိုတာကိုလည္း ဒါနပါရမီ ဆိုျပီး ေျပာေနၾကတာၾကားဖူးေတာ့ ပါရမီအထံုေတြနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္မွာေပါ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ သာမန္အေတြး သာမန္အျမင္ေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အလွဴကို ဘာသာေရးအရေတာ့ သံသရာကေန မကၽြတ္လြတ္ေသးသေရြ႕ လွည့္လည္ရာ သံသရာအဆက္ဆက္မွာ ျမင့္ျမတ္ရာကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ဖို႔ အရင္းတည္တာလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာကို ၾကိဳးစားမယ္္ဆိုရင္ အလွဴျပဳလုပ္ျခင္းဟာ အကူပစၥည္းတစ္ခုလို ေနရာမွာပဲရွိမွာပါ။ လြတ္ေျမာက္ရာကိုသြားရာ လမ္းကေတာ့ ဝိပႆနာအလုပ္လို က်င့္စဥ္ေတြမွာသာ ရွိတာပါ။ (ဒီအေတြးေလးက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ ေျပာၾကရင္းက ရလာတဲ့ အေတြးပါ။) လွဴပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘာသာဝင္ေတြဟာ အခြင့္ၾကံဳတိုင္း လွဴၾကတန္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာအစြဲေတြဝင္ေနၾကလည္း၊ ဘာကိုရည္မွန္းျပီး လွဴေနၾကလည္း၊ ေတြးၾကည့္လို္က္ေတာ့ စိတ္မွာ ဘဝင္မက်တာေတြ ေတြ႕တယ္။

ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ေတြမွာကိုက လွဴရတဲ့အလွဴရဲ႕ ျမင့္ျမတ္ပံုကုိ တျဖည္းျဖည္း ရွင္းျပသြားတာဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားအမွဳးရွိေသာ သံဃာကို လွဴတာဟာ အျမတ္ဆံုးပါပဲတဲ့။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ သံဃာအတုအေယာင္ေတြဆိုတာကို ခဏထားျပီး နာမည္ၾကီး၊ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္နဲ႔ သာမန္ ရဟန္းေဘာင္ဝင္ျပီး တရားအလုပ္ကို ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္နွစ္ပါးကို စိတ္ကူးမွာ လွဴဒါန္းၾကည့္ၾကပါဆို႔ရဲ႕။ ဒီေနရာမွာကိုပဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္သားျခင္းအတူတူ အလွဴခံရရွိမွဳက မတူညီေတာ့ပါဘူး။ သာမန္ဆရာေတာ္ေတြမွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါရဲ႕နဲ႔ကို အလွဴဟာ သူတုိ႔ဆီမွာ မရွိပါဘူး။ ဥပမာ ကထိန္သကၤန္း အလွဴလိုမ်ိဳးေတြေပါ့။ ခင္းလို္က္ၾကတဲ့ ကထိန္ေတြ။ လွဴလိုက္ၾကတဲ့ အလွဴေတြ နာမည္ၾကီးေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာ သကၤန္းေတြကို အထပ္ထပ္ သိမ္းေနရသတဲ့။ သာမန္ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ အခ်ဳပ္အလုပ္ကို ေသေသသပ္သပ္ လုပ္တတ္ေနၾကပါေလေရာလား။

အလွဴရွင္ေတြဘက္ကေနပဲ ဝင္ေျပာခ်င္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ အပိုင္းမွာသိပ္မေျပာလိုပါဘူး။ ဒီလို မညီမွ်တဲ့ အလွဴရွင္ေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ သံဃာေလာကမွာလည္း အျမင္မေတာ္တာေတြရွိလာမွာပါ။ သာသနာေတာ္ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးမဲ့ သံဃာေတြသာ၊ အမ်ားစု အဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အေရာင္ဟာလည္း ေမွးမွိန္စရာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ စာတတ္ေပတတ္နဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရ ဆရာေတာ္မွ လွဴဒါန္းစရာလို႔ျမင္မယ္၊ သာမာန္ရဟန္းအဆင့္ကိုေက်ာ္တဲ့ ဆရာေတာ္မွ လွဴဒါန္းစရာလို႔ ျမင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္စီစစ္သင့္ေနပါျပီ။ ငါတို႕ေတြကေရာ သာသနာေတာ္ကို တဘက္တလမ္းကေန ေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္ရဲ႕လား၊ မသိမသာမ်ား ပ်က္စီးရာကို ပို႔ေနမိေလမလား။ စဥ္းစားၾကည့္ခ်င္စရာပါ။

ဒါက သံဃာကို လွဴတဲ့အလွဴကိုေျပာတာပါ။ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရာမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရား အလွဴမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ တန္ခိုးၾကီး ေစတီေတာ္ၾကီးေတြမွာ၊ တန္ခိုးၾကီး ဆင္းတုေတာ္ေတြမွာေတာ့ သပၸါယ္ေနလိုက္တာ၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းေနလိုက္တာဟာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေစတီတိုင္းဟာ ေစတီပါ၊ ဆင္းတုေတာ္တိုင္းဟာ ဆင္းတုေတာ္ပါ။ ဒီေနရာက ေစတီကိုလွဴမွ၊ ဒီေနရာက ဆင္းတုေတာ္ကမွ ဆိုတဲ့ အစြဲေလးေတြပါလာရင္ေတာ့ တစ္ခုခု ျပန္ေတြးစရာ ရွိေနျပီထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕အလွဴေတြမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တန္ခိုးၾကီးဆိုတာေလးကို နည္းနည္းေျပာပါအံုးမယ္။ ဘာသာတရားရဲ႕ အယူအရေတာ့ ရတနာသံုးပါးကို စိတ္မွာစြဲေနဖို႔က အဓိကပါ။ ဘုရားရွင္ကို စိတ္မွာရွိေနရင္ ရွိခုိးကန္ေတာ့လို႔ ရပါတယ္။ ေနရာေဒသ၊ အရပ္မ်က္ႏွာမေရြးပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ တန္ၾကီးဘုရားနဲ႔ တန္ခိုးမၾကီးကေရာ ဘာေတြကြာျခားတာလည္း။ ေမးခ်င္စရာပါ။

ဘာသာတရားရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြဆိုတာ သီလသမာဓိေကာင္းသူ၊ အရပ္ေဒသ၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ပါသတဲ့။ ဒါကိုလက္ခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တန္ခိုးၾကီးနဲ႔ သာမန္ကြာျခားခ်က္ကုိ အနည္းအက်ဥ္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔ရာ နည္းလမ္းရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေစတီပုထိုးကေတာ့ အားလံုးအတူတူပါပဲ။ ဆင္းတုေတာ္ေတြဆိုတာလည္း အားလံုးအတူတူပါ။ သူ႔အမ်ိဳးအစားနဲ႔သူ ရွိေနၾကတာပါ။ ဒီေနရာက ဆင္းတုက တန္ခိုးၾကီးတယ္၊ ဒီေနရာက ဘုရားက တန္ခိုးၾကီးတယ္ဆိုတာ ဘုရားရွင္က မ်က္ႏွာလိုက္ ဖန္ဆင္းေတာ္မူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာေဒသ၊ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာေနရာျဖစ္လို႔ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြလည္း ေပ်ာ္စံရာျဖစ္တာပါ။ ဒီေနရာ ေဒသမွာ သာသနာတိုးတက္ေရးအတြက္ လုပ္သူေတြကိုလည္း ရွိေနတဲ့ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက ပိုျပီးေစာင့္ေရွာက္မိသြားတာေပါ့။ (ဒီအေတြးေလးကလည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း သူေဝမွ်တဲ့ အျမင္ေလးပါ) ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ကြာျခားမွဳက ရွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုသာ တန္ခိုးၾကီးမွ လွဴေနမယ္ဆိုရင္ သာသနာျပဳေနမယ္ဆိုရင္ သာသနာရဲ႕တိုးတက္မွဳနဲ႔ အနာဂတ္က မေရရာႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေတြက သာသနာေတာ္အတြက္ လွဴဖို႔ကို စဥ္းစားစရာေလးေတြမ်ားလားလို႔ ေျပာၾကည့္တာပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ “ဒါနဟူသည္ ေပးစြန္႔ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလရာ လွဴဖြယ္ဝတၳဳကို ေပးစြန္႔မွသာ ဒါနေျမာက္သည္မဟုတ္၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ မိမိဘဝကို စေတးျခင္းသည္လည္း ဒါနမည္၏။”တဲ့။ ဘယ္ကမွန္း မမွတ္မိေတာ့လို႔ အတိအက်ေတာ့ ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အယူအဆေလးက ႏွစ္သက္စရာေလးပါ။ ဒီအယူအဆကေတာ့ ျမန္မာေတြအတြက္ မထြန္းကားေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မက်တာ ဒီေနရာမွာလည္းရွိေနပါတယ္။ လူမႈေရးအလုပ္ေတြကို လွဴဒါန္းၾကတာ၊ ကူညီၾကတာေတြဟာ အေတြ႕ရနည္းလြန္းလွပါတယ္။ ဘာသာတရားအရ အလွဴအတန္းဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ပဲ ယွဥ္ေနပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အေစာပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ေရႊျပည္ေအးသမားေတြကို မၾကိဳက္သူေတြက ပိုေတြးမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါကလည္း စဥ္းစားသင့္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါ။ လူမႈေရးေတြကို လစ္လ်ဴရႈထားမယ္၊ တိုးတက္ဖို႔ကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ အဲဒီလူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လူလားေျမာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေနာက္လိုက္ေတြပဲ ထြန္းကားေနပါလိမ့္မယ္။

သာသနာေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တာလည္း ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ သံသရာအတြက္ပါေအာင္၊ ကိုယ့္ဘဝ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဆိုျပီး လွဴၾကတာလည္းလွဴပါ။ အမ်ိဳးကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြျပဳလုပ္ျခင္း၊ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျခင္းေတြ မွာလည္း ပါဝင္လႈပ္ရွားၾကပါ။ လွဴဒါန္းၾကပါ။ ဥပမာအားျဖင့္ တန္ခိုးၾကီးလြန္းလို႔၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုျပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ လွဴလာလိုက္တဲ့ ေရႊေတြ၊ ေက်ာက္သံပတျမားေတြ အပံုအပင္ရွိေနတဲ့ သာသနာဆိုင္ရာ ေနရာေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒီၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈက လိုတာထက္ပိုေနရင္ တျခားအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြမွာ လွဴလို႔ရပါတယ္။ အလွဴမွာ အေရးအၾကီးဆံုးကေတာ့ အလွဴရွင္ရဲ႕ စိတ္ထားထင္ပါတယ္။ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတစ္ခုကို လွဴလိုက္တာဟာ ဘာသာေရးအရေတာ့ ျမင့္ျမတ္ခ်င္မွ ျမင့္ျမတ္ပါမယ္။ လူသားဆန္မႈ၊ ရိုင္းပင္းကူညီမႈလို လက္ေတြ႕လူ႔ဘဝအတြက္ေတာ့ မ်ားလြန္းတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ မ်က္မျမင္ေတြရဲ႕ ဘဝေတြ တိုးတက္လာပါမယ္။ သူတို႔ေတြအတြက္ လူအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အားငယ္ေနရတာေတြ ေလ်ာ့ပါးလာမွာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ မိဘမဲ့ ေက်ာင္းေတြ၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းေတြ၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ။ ေျပာရမယ္္ဆိုရင္ေတာ့ လူမႈဘဝအတြက္ လိုအပ္တဲ့အလွဴက ပိုလို႔ေတာင္မ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီလိုေတြလိုက္လွဴေနရလို႔ ေနာင္သံသရာအတြက္ မပါေတာ့မွာကိုလည္း သိပ္ပူေနရာ မလိုေလာက္ပါဘူး။ ဒီလို အလွဴမ်ိဳးကိုလည္း အလွဴေခၚထိုက္မွာပါ။ (ဒီေနရာမွာေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ သိပ္ျပီး မေတြးတတ္ပါဘူး။) ေလွ်ာက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းမေပ်ာက္ရေအာင္ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔က ပထမပါ။ စိတ္ေကာင္းမရွိဘဲနဲ႔ ကေတာ့ ဘယ္အလွဴဒါနမွ ျမင့္ျမတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ စိတ္ေကာင္းထားျပီး တစ္ပါးသူကို ကူညီတာဟာလည္း ကုသိုလ္တစ္ခု မဟုတ္လားဗ်ာ။


သုခမိန္။…..။