ေသနတ္သမား

သူ ႐ုတ္တရက္ႏိုးလာေတာ့ သူဘယ္သူလဲဆိုတာမသိဘူး၊ အဲ ဘာကိစၥ ဒီလက္နက္ပစၥည္းစက္႐ုံထဲ ေရာက္ေနသလဲဆိုတာ နားမလည္ပါဘူး။ ကို္ယ့္နာမည္ကိုေတာင္မမွတ္မိ၊ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမိပါလိမ့္။ ဘာဆိုုဘာမွကို မမွတ္မိပါဘူး။

စက္႐ုံကအေတာ္အတန္ႀကီးပါတယ္။ ပစၥည္းတပ္ဆင္ေရးလိုင္း၊ ကြန္ဗိုင္ယာေတြ၊ ပစၥည္းတပ္ဆင္သံေတြထြက္လို႔ပါ။

သူ အဆင္သင့္လုပ္ၿပီးသား ေသနတ္တလက္ကို ေအာ္တိုမက္တစ္ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ေသတၱာထဲကေန ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ယႏၱယားတစ္ခုကို သူကိုင္တြယ္ေမာင္းႏွင္ခဲ့တာ အခုေတာ့ ယႏၱယားက ရပ္သြားပါၿပီ။

ေသနတ္ကို ျဖတ္ကနဲလွမ္းကိုင္လာတာ အသားက်ေနတာပါပဲလား။ လမ္းသြယ္ကေလးကေန စက္႐ုံရဲ႕အျခားဖက္ျခမ္းကို ထြက္လာတဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ အျခားတစ္ေယာက္က က်ည္ဆံေတြကုိ ထုပ္ပိုးေနတယ္။

“ငါဘယ္သူလဲ” သူ အသံခပ္တုန္တုန္ ေလးေလးကန္ကန္ေမးလိုက္တယ္။

အဲဒီလူက အလုပ္ဆက္လုပ္ေနတယ္။ လွည့္မၾကည့္သလို ဘာမွမၾကားသလို လႈပ္ရွားမႈလည္း ရွိပါဘူး။
“ငါဘယ္သူလဲ” “ငါဘယ္သူလဲ” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စက္႐ုံႀကီးတခုလုံးမွာ သူ႔အသံႀကီးပဲ့တင္ထပ္သြားတာကလြဲၿပီး ဘာမွထူးျခားမသြားပါဘူး။ လူေတြလည္း လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ အလုပ္ပဲဆက္လုပ္ေနၾကပါတယ္။

သူ က်ည္ထုပ္ပိုးေနတဲ့သူရဲ႕ ေခါင္းကို ေသနတ္နဲ႔ ေမႊ႕လိုက္တယ္။ ေဖ်ာင္းကနဲ အသံျမည္သြားၿပီး က်ည္ထုပ္ပိုးေနတဲ့သူလည္း ေမွာက္က်သြားၿပီး က်ည္ဆံေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲသြားတယ္။

က်ည္တစ္ေတာင့္ကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ အသင့္ေတာ္ဆံုး က်ည္ဆံတခုထင္ပါရဲ႕။ က်ည္ေတြက အဆင္မေျပေတြျဖစ္တတ္တယ္။

သူ အေပၚဘက္က ေျခသံတခ်က္ခ်က္ကို ၾကားရတယ္၊ လမ္းသြယ္ေလးကေန သူ႔ဆီကိုလာေနတဲ့သူကို အေျဖကိုလုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ “ငါဘယ္သူလဲ” ဆိုၿပီး လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

အဲဒီတစ္ေယာက္လည္း ေအာက္ကိုငုံ႕ၾကည့္ၿပီး ေျပးေတာ့တာပဲ။

သူလည္း ေသနတ္ကို အေပၚေထာင္ၿပီး ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ပစ္လိုက္တယ္။ ေျပးသြားတဲ့သူလည္း ရပ္ၿပီး ဒူးေထာက္က်သြားၿပီး လဲမက်ခင္မွာဘဲ နံရံေပၚက ခလုတ္အနီေလးကို ႏွိပ္လုိက္တယ္။

အခ်က္ေပး အသံေတြက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေပၚထြက္လာတယ္။

“ေသနတ္သမား ေသနတ္သမား ေသနတ္သမား ” ဆိုၿပီး စပီကာေတြကေန အခ်က္ေပးသံေတြထြက္လာတယ္။

ဘယ္အလုပ္သမားေတြကမွ လွည့္မၾကည့္ၾကပါဘူး။ အလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ေနၾကတာပါ။

သူ ေျပးတယ္၊ သတိေပးသံေတြထြက္ေနတဲ့ စပီကာေတြကေနလြတ္ေအာင္ေပါ့။ တံခါးတစ္ေပါက္ကိုေတြ႕ေတာ့ အဲဒီဆီကို ေျပးသြားလိုက္တယ္။ တံခါးကပြင့္သြားတယ္၊ အဲ ယူနီေဖာင္းမတူ လူေလးေယာက္ရပ္ေနတယ္။ သူတို႔ေတြက သူ႔ကို အံ့ဖြယ္စြမ္းရည္ျမင့္ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္လိုက္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ျပဳတ္ထြက္ကုန္တယ္။ သူက သုံးႀကိမ္ေလာက္ ေသနတ္နဲ႔ ျပန္ပစ္ေတာ့ ဟိုေလးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ေသနတ္ႀကီး ျပဳတ္က်ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚေမွာက္သြားတယ္။

သူတစ္ျခားတစ္ဖက္ကို ထြက္ေျပးေပမယ့္ အဲဒီတျခားဖက္ကလည္း အဲသလို လူေတြ ထြက္လာၾကတာပဲ။ ေဘး၀န္းက်င္ကိုၾကည့္ေတာ့ ဖက္ေပါင္းစုံကေန သူ႔ဆီကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာေတြ႔ရတယ္။

လြတ္ေအာင္ေျပးမွျဖစ္မယ္။

သူ အထက္အျမင့္ေတြေရာက္ေအာင္ အေပၚထပ္ေတြကို တက္တယ္။ အေပၚမွာလည္း သူတို႔ေတြနဲ႔ သူပိတ္မိေနၿပီ။ သူက်ည္ေတြ ကုန္သည္အထိ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လိုက္တယ္။

သူတို႔ေတြ သူ႔ဆီကို အေပၚေတြ ေအာက္ဖက္ေတြကေနခ်ဥ္းကပ္လာေတာ့ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို မပစ္ခတ္ပါနဲ႔၊ ငါဘယ္သူလဲဆိုတာကို သိခ်င္ယုံသက္သက္ပါ”

သူတို႔ သူ႔ကို ပစ္ခတ္လိုက္ပါတယ္၊ စြမ္းအင္ျမင့္အေရာင္ေတြ ျဖာက်၊ အရာအားလုံးၿပီးဆုံးသြားပါတယ္…

///////

သူတို႔ေတြက သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တံခါးကို ၀ုန္းကနဲပိတ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးကုန္တင္ကားလည္း ထြက္သြားတယ္။ “သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ခဏျခင္း အဲသလိုေတြ ျဖစ္တတ္တယ္” အေစာင့္တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။

“ငါက အဲဒါ နားကိုမလည္တာ”ဆိုၿပီး ဒုတိယ အေစာင့္က ေခါင္းကုတ္ရင္းေျပာတယ္။

“အခုတစ္ေယာက္ကိုပဲ ၾကည့္၊ သူဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ငါဘယ္သူလဲဆိုတာေလးကိုပဲ သိခ်င္တာပါတဲ့။ အဲသလိုေတြပဲ၊ လူေတြနဲ႔ သိပ္တူတာ။ သူတို႔ေတြက အဲဒီစက္႐ုပ္ေတြကို သိပ္ၿပီး ေကာင္းလြန္းေအာင္လုပ္ထားတယ္လို႔ ငါေတာ့ ထင္တယ္။”

အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္သည္ စက္႐ုပ္တင္သြားေသာ ကုန္တင္ကား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္အထိ ေငးေမာၾကည့္ေနၾကေလသည္။

မူရင္း - The Killer by Stephen King

စက္႐ုပ္လူသား သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အမွတ္တရ....