... Love Story from Future !

အနာဂတ္ရဲ႕ ခ်စ္ပံုျပင္

အလုပ္ခန္းမွာ ကုမၸဏီနဲ႔ အစည္းေဝးရွိေနတုန္း လက္ေကာက္ဝတ္က ဖန္သားျပင္ေလးကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီအစည္းေဝးျပီးတာနဲ႔ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ရအံုးမယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္ကတည္းက သတိေပးစနစ္က လာေျပာေနတာ။ ဒီေန႔ညေန ေကာင္မေလးကို သြားေတြ႕ဖို႔ရွိတာကို မေမ့ဖို႔နဲ႔ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ဖို႔ေလ။ အဲဒီအတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္ေလာက္ကတည္းက တကိုယ္ရည္ညႊန္ၾကားမႈဌာနကို အခ်က္အလက္ေတြပို႔ထားလိုက္တာ။ သူတို႔ရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္ကလည္း ေကာင္းမြန္ေၾကာင္းနဲ႔၊ သင့္ေတာ္ေၾကာင္းပဲဆိုေတာ့ စိတ္ေအးသြားရတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ အၾကံျပဳခ်က္ေတြ တပံုတပင္နဲ႔ စိတ္ရႈပ္စရာေတြ ပါလာတတ္လို႔ေလ။ တခါကလည္း ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ သဘာဝဥယ်ဥ္မွာ ေနဝင္ခ်ိန္သြားၾကည့္မိတာ၊ အျပန္မွာ ေလေအးေတြမိျပီးဖ်ားလာတာ။ အေတာ္ရွင္းယူလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ညႊန္ၾကားခ်က္မပါဘဲ သြားလို႔ဆိုျပီး အာမခံေၾကးေတာင္ ျပန္ေလ်ာ္ရေတာ့မလို႔။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စိတ္မွာ တစ္ခုခုကို လြမ္းသလိုလိုျဖစ္လို႔ သြားၾကည့္မိတာပါဆိုတာကို လက္ခံသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။

ဒီျပႆနာျဖစ္ျပီးကတည္းက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ကုိ မၾကာခဏ အၾကံျပဳေနေတာ့တာ။ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တလေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိေနတဲ့ ကြန္ယက္ေပၚက စကားဝိုင္းကို အလည္ေရာက္တုန္း ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ခင္လာတာေလ။ အဲဒီေန႔က စကားဝိုင္းမွာ သိပ္ျပီးစကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဖန္သားျပင္ေပၚက သူ႔မ်က္ႏွာေလးက အရမ္းဆြဲေဆာင္ေနေတာ့တာ။ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားေတာ့တာပဲ။ စကားဝိုင္းကေန ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္နာရီဝက္မွာ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ယက္ေပၚလာခဲ့ပါအံုးတဲ့။ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ပံုရိပ္တုနည္းပညာနဲ႔ ဆံုျပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာဖို႔ဆိုတာကို။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္၊ သူ႔ကြန္ယက္ေပၚေရာက္သြားမွ ေကာင္မေလးကိုပါ သူကဖိတ္ထားတာကိုး။ စိတ္မွာေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာ။ တနာရီခြဲေလာက္ၾကာေအာင္ သံုးေရာက္သား အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္ၾကတယ္။ ပံုရိပ္တုနည္းပညာနဲ႔ ဆံုလိုက္ကတည္းက ေကာင္မေလးရဲ႕ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ ရွင္းသန္႔ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို သတိထားမိျပီး စကားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ စိတ္မွာလည္း စြဲလမ္းသြားမိတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရင္ခုန္ၾကည့္အုံးမယ္ဆိုျပီး တကိုယ္ရည္ညႊန္ၾကားမႈဌာနကို အခ်က္အလက္ေတြ ခ်က္ခ်င္းမေပးခဲ့ဘူး။ ဒါေတာင္မွ မနက္အိပ္ရာထဆိုရင္ ဇီဝအခ်က္အလက္ေတြ ေပးပို႔ရင္း ဒီရက္ပိုင္းမွာ အခ်စ္အေငြ႕အသက္ေတြ ေတြ႕ေနတယ္ လာေျပာတာ ႏွစ္ခါေလာက္ၾကံဳေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ဆက္ေပးလို႔ ခင္မင္သြားကတည္းက ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္ပုိင္ကြန္ယက္ေတြမွာ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ တလေလာက္အတြင္းမွာ ပံုရိပ္တုနည္းပညာနဲ႔လည္း သံုးခါေလာက္ ဆံုျပီးသြားျပီ။ ႏွစ္ခါေလာက္ကေတာ့ သူ႔ွဆီမွာပဲ ဆံုျဖစ္တာပါ။ ဒုတိယ တစ္ေခါက္မွာပဲ ခံစားမႈခ်င္းဖလွယ္၊ ရင္ထဲကစကားေတြကို ဖြင့္ေျပာျပီး ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့တာေပါ့။ ေကာင္မေလးကလည္း ပြင့္လင္းစြာပဲ တုန္႔ျပန္ရင္း ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာေလ။ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က ေကာင္မေလးကို အနမ္းေလးေတြေတာင္ ေျခြခဲ့မိေသး။ ေနာက္ပိုင္း မၾကာခဏဆံုျဖစ္ၾကရင္း လက္ထပ္ဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ လူခ်င္းေတြ႕ဖို႔ျဖစ္လာတာေလ။ ေကာင္မေလးေနတဲ့ျမိဳ႕က ကီလိုမီတာ ၆၀၀ ေလာက္ေဝးတယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအဆင္ေျပေအာင္ လမ္းခုလတ္က ျမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာပဲ ခ်ိန္းလိုက္တာ။

ေဟာ …အေတြးလြန္သြားတာကို ကုမၸဏီအၾကီးအကဲ သတိထားမိသြားတယ္ထင္ပ၊ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ လွမ္းေမးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔အစည္းေဝးက ေအးေဆးပါ။ လက္ရွိတာဝန္ယူထားတဲ့ အာဖရိက အလယ္ပိုင္းအေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝက အထူးျပဳေလ့လာခဲ့တဲ့ စာတန္းမွာ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အက်ယ္တဝင့္ေလ့လာထားတယ္။ အေ႔ရွအလည္ပိုင္းက ဘဝပ်က္ေနသူေတြအေၾကာင္းေလ။ ဟိုး.. လြန္ခဲ့တဲ့တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆံုး ေရနံႏိုင္ငံေတြ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲမြဲေတေနရတာေတြအတြက္ ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ ကုမၸဏီရဲ႕ အဓိကအလုပ္က ေလထုသန္႔ရွင္းေရးေလ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီသန္႔ရွင္းေရး ကုမၸဏီမွာအလုပ္ရဖို႔ကုိ အမ်ားၾကီးၾကိဳးစားခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့လည္း ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ ေနရာကိုရေနပါျပီ။ ကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆံုး ႏိုင္ငံေတြရွိတဲ့ အာဖရိကအလည္ပိုင္းရဲ႕ ေလထုသန္႔ရွင္းေရးပိုင္း တာဝန္ခံေပါ့။ ေတာ္ရံုလူမရႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္သလို၊ အေတာ္လည္းဂရုစိုက္ရတဲ့ ေနရာေတြေလ။ သူတို႔ရဲ႕ အဓိကခ်မ္းသာမႈ သဘာဝတရားကို ထိန္းသိမ္းမႈမွာ ပါဝင္ပက္သက္ေနရတာကိုး။

ေအာ္.. အခုမွပဲ သေဘာေပါက္တယ္။ အစည္းေဝးျပီးခါနီးလို႔ ကိုယ့္ဆီကေန အၾကံဉာဏ္နဲ႔ အျမင္ေတြေမးတာကိုး။ ေျပာစရာေတြမ်ားေပမဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေရနံကိုပဲ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈအတြက္ ဖက္တြယ္ထားမႈကို စြန္႔လႊတ္တာေနာက္က်ပံု။ ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ရဲ႕ လွ်င္ျမန္မႈနဲ႔ ပြင့္လင္းမႈကို ယဥ္ေက်းမႈမ်က္ႏွာစာကေန ဇြတ္အတင္းပိတ္ပင္ထားမိတာ မွားသြားပုံ။ သူတို႔ေဒသရဲ႕ သဘာဝအရင္းအျမစ္၊ အလွအပ ရွားပါးမႈကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္ေနပံုေတြကိုပဲ အဓိက ေဆြးေႏြးေပးလိုက္တယ္။ အဆံုးသတ္အေနနဲ႔ လူသားခ်င္းစာနာမႈအရ အနိမ့္ဆံုးေစ်းနဲ႔ ေလထုသန္႔ရွင္းေရးကို လုပ္ေပးသင့္ေၾကာင္း၊ အာဖရိကႏိုင္ငံေတြလို ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြက နယ္ျခားမဲ့ လူမႈကူညီေရးအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လွ်င္ ေလထုသန္႔ရွင္းမႈကို ေအာင္ျမင္စြာေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေၾကာင္း အၾကံျပဳလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အစည္းေဝးကိုရပ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေနာက္နာရီ ၂၀ အတြင္း အဖြဲ႕ဝင္ေတြဆီကို အေၾကာင္းျပန္လိုက္မယ္လို႔ ဌာနခ်ဳပ္က အေၾကာင္းျပန္ျပီးသြားေတာ့ ေ႔ရွသံုးဖက္ျမင္ဖန္သားျပင္ကေန တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကျပီ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္မွာ ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္ပိုင္းဆိုင္ရာ သူငယ္ခ်င္းကို ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ ေဆာင့္ေနလိုက္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဟိုဟို ဒီဒီ ေျပာၾကျပီး ႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူ႔ေနလည္စာအတြက္ ကိုယ္ကပဲ ဒကာခံလိုက္တယ္။ အစားအေသာက္ကြန္ယက္ကေန သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အေကာင္ဆံုးေန႔လည္စာကို သူ႔တကိုယ္ရည္ညႊန္ၾကားမႈအရ ပို႔ေပးခိုင္းလို္က္တယ္ေလ။ အင္း.. ကိုယ္တိုင္လည္း ေန႔လည္စာကို စားရအုံးမယ္။ အလုပ္ခန္းကထြက္၊ ထမင္းစားခန္းဝင္ျပီး ေန႔လည္စာအတြက္ အၾကံျပဳစာရင္းကို ၾကည့္လို္က္တယ္။ ဟုတ္ျပီ၊ မိႈကစြန္းေၾကာ္စားတာပဲေကာင္းမယ္ ဆိုျပီး နံပါတ္ ၄ ကိုေရြးေပးခဲ့လိုက္တယ္။

ေရခ်ိဳးရအံုးမယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွန္ေ႔ရွမွာ ခဏရပ္ျပီး ကိုယ္အပူခ်ိန္ကို ေပးလိုက္တယ္။ ျပီးရင္အေကာင္းဆံုး အပူခ်ိန္အေနအထားနဲ႔ ခ်ိဳးေရရမယ္။ ေဟာ.. အခုမွေတြ႔တယ္။ ဆံပင္ေတြက နည္းနည္း ပံုမက်သလိုပဲ။ ဆံပင္ညွပ္ဖို႔ ခလုပ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။ ဆံပင္ညွပ္အုပ္ေဆာင္းေပၚလာျပီး ပံုစံေကာင္းေအာင္ ျပင္ေပးတယ္။ ေလဆာနဲ႔ ဆံပင္ကို တိေပးတာဆိုေတာ့ ေခါင္းေလွ်ာ္စရာလည္းမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ကဲေရခ်ိဳးမွပဲ။ အစားအေသာက္ေတြ အဆင္သင့္ေနေၾကာင္း အခ်က္လည္းျပေနျပီကိုး။ ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားျပီးသြားရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးဆီမသြားခင္ လန္းသြားေအာင္ ခဏအိပ္ဖို႔ ဇီဝဌာနကို အေၾကာင္းၾကားအံုးမယ္။ သူတို႔က ခဏအတြင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္လုပ္ေပးျပီး အေကာင္းဆံုးအေျခအေနေရာက္ရင္ ႏိႈးေပးမယ္ေလ။

အင္း.. လူအမ်ားနဲ႔ မေတြ႕တာၾကာလို႔ သံလို္က္ရထားကို ေရြးလိုက္ေတာ့လည္း ထူးမျခားနားပါပဲ။ အားလံုးက သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ စကားေျပာလို႔လည္းမရ၊ ေျပာသာေျပာရတာ ကိုယ္တိုင္လည္း ေဘးလူေတြနဲ႔ စကားသိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ အျပင္မွာ အခုလိုခရီးသြားေနရတာကိုပဲ စိတ္ပင္ပန္းလွေပါ့။ ညႊန္ၾကားမႈဌာနက ေရြးေပးတဲ့ လက္မွတ္ေနရာ ေကာင္းလို႔သာေတာ္ေသးတယ္။ သြားရမွာကလည္း ခဏပါပဲ။ သဘာဝ ရႈခင္းေတြၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ ျမိဳ႕ေလးေပါ့။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ဆံုဖို႔ေနရာကိုလည္း ေရြးေပးထားၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကိဳက္ ေနရာေလးေပါ့။ ေရကန္ၾကီးရွိမယ္။ ၾကာပန္းေတြရွိမယ္။ ျပီးေတာ့ အရိပ္ရပင္ၾကီးေတြလဲရွိမယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ကိုပဲေရြး ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ စြယ္ေတာ္ပင္ကို ဦးစားေပး ေရြးထားတာ။ စားစရာကေတာ့ ညေနစာျဖစ္ေနလို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးအဆင္ေျပမဲ႔ နာနတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကိုပဲ ေရြးထားတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ရက္ၾကိဳမွာလိုက္လို႔ မဟုတ္ရင္ ရလိုက္မယ္ မထင္ဘူး။ ေနာက္ ၅ မိနစ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မွာပါလား။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြ႕ရမွာဆိုေတာ့ မလစ္ဟင္းရေအာင္ အခ်က္အလက္အားလံုးကို ျပန္စစ္ထားအံုးမွ ျဖစ္မယ္။

လက္ေကာက္ဝတ္က ဖန္သားျပင္ေလးကေန အားလုံးကို ျပန္စစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္၊ အသားရည္စိုေျပမႈ၊ အဝတ္အစား အဆင္ေျပမႈ၊ ဆံပင္ပံုစံ၊ ခံတြင္းနံ႔၊ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႕ အေနအထား။ အိုေက။ အားလံုးအဆင္ေျပေနျပီ။ ကဲ.. ကိုယ္လာျပီခ်စ္သူေရ….။

ေဟာ.. ဟိုဘက္ ခရီးသြားစၾကၤန္ကေန ထြက္လာေနတာ ေကာင္မေလးပဲ။ အိုၾကည့္စမ္းပါအံုး။ မိုးျပာေရာင္ ခ်ည္သားအကၤ်ီေလးနဲ႔ လွေနလိုက္တာ။ အေျပးပဲ ခ်စ္သူကို သြားၾကိဳလိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘူတာကေန ၾကိဳမွာထားတဲ့ မိုးပ်ံယဥ္နဲ႔ ဥယ်ဥ္ဘက္ကို ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဟိုကိုလည္းေရာက္ေရာ ကံ့ေကာ္ပန္းနံ႔ေလးေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာ ညေနပါပဲ။ ခ်စ္သူလက္ေလးကို ဆြဲကိုင္ျပီး အနာဂတ္အတြက္စကားေတြေျပာ။ ခ်စ္သူစကားေတြကိုလည္း နားေတာင္၊ ေနာက္ျပီး ရင္ခြင္ထဲမွာထားျပီး ညေနခ်ိန္ေနမင္းၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ရတာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြေပါ့။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘဝမွာ ေထြးပိုက္စရာရင္ေငြ႕တစ္ခု အရမ္းလိုအပ္ပါလားလို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ ဒီလိုေႏြးေထြးမႈမ်ိဳးကို ေဝးေနခဲ့တာ ၾကာပါျပီေကာ။ ဟိုး.. လူငယ္ဘဝကတည္းကေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ နာနတ္ေဖ်ာ္ရည္ တဝက္မက်ိဳးေပမဲ့ အခ်ိန္ကိုခိုးလို႔မွမရေတာ့ ခ်စ္သူကို ဘူတာျပန္လိုက္ပို႔လိုက္တယ္။

အျပန္လမ္းက အခ်ိန္ေလးေတြ တိုလြန္းသလိုပဲ။ ၾကည္ႏူးခဲ့ရတာေတြကို ျပန္စဥ္းစားလို႔ကို မဝဘူး။ ခ်စ္သူရဲ႕ ဆံႏြယ္ေလးေတြ၊ အယုအယေလးေတြေပါ့။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႔ည ဘာအလုပ္မွ ေကာင္းေကာင္းလုပ္နိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ မထူးပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ ေကာင္းမယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဒီတစ္ေန႔စာနားဖို႔ ရွိေနတဲ႔အစီစဥ္ေတြ ဖ်က္လိုက္ေတာ့မယ္။ လမ္းမွာကတည္းက အခ်က္အလက္ေတြ စစ္ထားျပီး အခ်ိန္ေျပာင္းဖို႔ တစ္ကိုယ္ရည္ညႊန္ၾကားမႈ ဌာနကို ပို႔တာေကာင္းမယ္။

ဟာ… ..အခ်က္အလက္ေတြစစ္။ အခ်က္အလက္ေတြစစ္ဆိုမွ တညေနလံုး သူ႔ေဘးကေကာင္မေလးကို သူလက္ကိုင္ေနတာ။ သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္မွာ အခ်က္အလက္ ဖန္သားျပင္ေလးမွ မပါပဲ။ သြားျပီ။ သူကိုယ္တိုင္မလာဘဲ သူ႔ကိုယ္ပြားကို လႊတ္လိုက္တယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ တညေနလံုး အကုန္အဆင္ေျပျပီး သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက တခ်က္တခ်က္ အသက္မဲ့ေနသလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ စိတ္ဆိုးလိုက္တာကြာ .… “ ေတာက္ ”။


သုခမိန္။…..။
မွတ္ခ်က္။…။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရျပီး လိုက္တုေရးၾကည့္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က BigBag ရဲ႕အေခြသစ္ AD3000 ေပးနားေထာင္ေတာ့လည္း အနာဂတ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလည္းေတြကို သေရာ္ထားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ႕တာနဲ႔ (သီခ်င္းေခါင္းစဥ္က ေအဒီ ၃၀၀၀ တဲ့) ေလွ်ာက္ေရးၾကည့္တာပါ။ အျမင္မသင့္တာ၊ ဖတ္မေကာင္းတာဆိုရင္ ေတာင္းပန္ေၾကာင္းပါ။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ေသနတ္သမား

သူ ႐ုတ္တရက္ႏိုးလာေတာ့ သူဘယ္သူလဲဆိုတာမသိဘူး၊ အဲ ဘာကိစၥ ဒီလက္နက္ပစၥည္းစက္႐ုံထဲ ေရာက္ေနသလဲဆိုတာ နားမလည္ပါဘူး။ ကို္ယ့္နာမည္ကိုေတာင္မမွတ္မိ၊ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမိပါလိမ့္။ ဘာဆိုုဘာမွကို မမွတ္မိပါဘူး။

စက္႐ုံကအေတာ္အတန္ႀကီးပါတယ္။ ပစၥည္းတပ္ဆင္ေရးလိုင္း၊ ကြန္ဗိုင္ယာေတြ၊ ပစၥည္းတပ္ဆင္သံေတြထြက္လို႔ပါ။

သူ အဆင္သင့္လုပ္ၿပီးသား ေသနတ္တလက္ကို ေအာ္တိုမက္တစ္ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ေသတၱာထဲကေန ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ယႏၱယားတစ္ခုကို သူကိုင္တြယ္ေမာင္းႏွင္ခဲ့တာ အခုေတာ့ ယႏၱယားက ရပ္သြားပါၿပီ။

ေသနတ္ကို ျဖတ္ကနဲလွမ္းကိုင္လာတာ အသားက်ေနတာပါပဲလား။ လမ္းသြယ္ကေလးကေန စက္႐ုံရဲ႕အျခားဖက္ျခမ္းကို ထြက္လာတဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ အျခားတစ္ေယာက္က က်ည္ဆံေတြကုိ ထုပ္ပိုးေနတယ္။

“ငါဘယ္သူလဲ” သူ အသံခပ္တုန္တုန္ ေလးေလးကန္ကန္ေမးလိုက္တယ္။

အဲဒီလူက အလုပ္ဆက္လုပ္ေနတယ္။ လွည့္မၾကည့္သလို ဘာမွမၾကားသလို လႈပ္ရွားမႈလည္း ရွိပါဘူး။
“ငါဘယ္သူလဲ” “ငါဘယ္သူလဲ” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စက္႐ုံႀကီးတခုလုံးမွာ သူ႔အသံႀကီးပဲ့တင္ထပ္သြားတာကလြဲၿပီး ဘာမွထူးျခားမသြားပါဘူး။ လူေတြလည္း လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ အလုပ္ပဲဆက္လုပ္ေနၾကပါတယ္။

သူ က်ည္ထုပ္ပိုးေနတဲ့သူရဲ႕ ေခါင္းကို ေသနတ္နဲ႔ ေမႊ႕လိုက္တယ္။ ေဖ်ာင္းကနဲ အသံျမည္သြားၿပီး က်ည္ထုပ္ပိုးေနတဲ့သူလည္း ေမွာက္က်သြားၿပီး က်ည္ဆံေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲသြားတယ္။

က်ည္တစ္ေတာင့္ကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ အသင့္ေတာ္ဆံုး က်ည္ဆံတခုထင္ပါရဲ႕။ က်ည္ေတြက အဆင္မေျပေတြျဖစ္တတ္တယ္။

သူ အေပၚဘက္က ေျခသံတခ်က္ခ်က္ကို ၾကားရတယ္၊ လမ္းသြယ္ေလးကေန သူ႔ဆီကိုလာေနတဲ့သူကို အေျဖကိုလုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ “ငါဘယ္သူလဲ” ဆိုၿပီး လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

အဲဒီတစ္ေယာက္လည္း ေအာက္ကိုငုံ႕ၾကည့္ၿပီး ေျပးေတာ့တာပဲ။

သူလည္း ေသနတ္ကို အေပၚေထာင္ၿပီး ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ပစ္လိုက္တယ္။ ေျပးသြားတဲ့သူလည္း ရပ္ၿပီး ဒူးေထာက္က်သြားၿပီး လဲမက်ခင္မွာဘဲ နံရံေပၚက ခလုတ္အနီေလးကို ႏွိပ္လုိက္တယ္။

အခ်က္ေပး အသံေတြက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေပၚထြက္လာတယ္။

“ေသနတ္သမား ေသနတ္သမား ေသနတ္သမား ” ဆိုၿပီး စပီကာေတြကေန အခ်က္ေပးသံေတြထြက္လာတယ္။

ဘယ္အလုပ္သမားေတြကမွ လွည့္မၾကည့္ၾကပါဘူး။ အလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ေနၾကတာပါ။

သူ ေျပးတယ္၊ သတိေပးသံေတြထြက္ေနတဲ့ စပီကာေတြကေနလြတ္ေအာင္ေပါ့။ တံခါးတစ္ေပါက္ကိုေတြ႕ေတာ့ အဲဒီဆီကို ေျပးသြားလိုက္တယ္။ တံခါးကပြင့္သြားတယ္၊ အဲ ယူနီေဖာင္းမတူ လူေလးေယာက္ရပ္ေနတယ္။ သူတို႔ေတြက သူ႔ကို အံ့ဖြယ္စြမ္းရည္ျမင့္ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္လိုက္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ျပဳတ္ထြက္ကုန္တယ္။ သူက သုံးႀကိမ္ေလာက္ ေသနတ္နဲ႔ ျပန္ပစ္ေတာ့ ဟိုေလးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ေသနတ္ႀကီး ျပဳတ္က်ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚေမွာက္သြားတယ္။

သူတစ္ျခားတစ္ဖက္ကို ထြက္ေျပးေပမယ့္ အဲဒီတျခားဖက္ကလည္း အဲသလို လူေတြ ထြက္လာၾကတာပဲ။ ေဘး၀န္းက်င္ကိုၾကည့္ေတာ့ ဖက္ေပါင္းစုံကေန သူ႔ဆီကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာေတြ႔ရတယ္။

လြတ္ေအာင္ေျပးမွျဖစ္မယ္။

သူ အထက္အျမင့္ေတြေရာက္ေအာင္ အေပၚထပ္ေတြကို တက္တယ္။ အေပၚမွာလည္း သူတို႔ေတြနဲ႔ သူပိတ္မိေနၿပီ။ သူက်ည္ေတြ ကုန္သည္အထိ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လိုက္တယ္။

သူတို႔ေတြ သူ႔ဆီကို အေပၚေတြ ေအာက္ဖက္ေတြကေနခ်ဥ္းကပ္လာေတာ့ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို မပစ္ခတ္ပါနဲ႔၊ ငါဘယ္သူလဲဆိုတာကို သိခ်င္ယုံသက္သက္ပါ”

သူတို႔ သူ႔ကို ပစ္ခတ္လိုက္ပါတယ္၊ စြမ္းအင္ျမင့္အေရာင္ေတြ ျဖာက်၊ အရာအားလုံးၿပီးဆုံးသြားပါတယ္…

///////

သူတို႔ေတြက သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တံခါးကို ၀ုန္းကနဲပိတ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးကုန္တင္ကားလည္း ထြက္သြားတယ္။ “သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ခဏျခင္း အဲသလိုေတြ ျဖစ္တတ္တယ္” အေစာင့္တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။

“ငါက အဲဒါ နားကိုမလည္တာ”ဆိုၿပီး ဒုတိယ အေစာင့္က ေခါင္းကုတ္ရင္းေျပာတယ္။

“အခုတစ္ေယာက္ကိုပဲ ၾကည့္၊ သူဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ငါဘယ္သူလဲဆိုတာေလးကိုပဲ သိခ်င္တာပါတဲ့။ အဲသလိုေတြပဲ၊ လူေတြနဲ႔ သိပ္တူတာ။ သူတို႔ေတြက အဲဒီစက္႐ုပ္ေတြကို သိပ္ၿပီး ေကာင္းလြန္းေအာင္လုပ္ထားတယ္လို႔ ငါေတာ့ ထင္တယ္။”

အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္သည္ စက္႐ုပ္တင္သြားေသာ ကုန္တင္ကား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္အထိ ေငးေမာၾကည့္ေနၾကေလသည္။

မူရင္း - The Killer by Stephen King

စက္႐ုပ္လူသား သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အမွတ္တရ....

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ဒါနပါရမီအားေကာင္းေသာ ျမန္မာေတြ

ဘာသာေရးနဲ႔ အေတြးအျမင္တခ်ိဳ႕ကို ဆက္စပ္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားရာမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးတခ်ိဳ႕ပါ။ တရားစကား ေန႔တိုင္းၾကားေသာ္၊ စိတ္မွာလန္းဆန္း ကိုယ့္စိတ္ဖမ္း၍၊ ေအးခ်မ္းသာယာပါေစေသာ္ဝ္ေပါ့။ ဒီလိုေျပာလုိ႔ ေရႊျပည္ေအးသမားေတြကို မၾကိဳက္တတ္သူေတြက “လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ၾကစမ္းပါ။ ဒါေတြေျပာေန၊ ဒါေတြလုပ္ေနရံုနဲ႔ တို႔တေတြ ဒီေန႔ကမာၻ႕ရြာမွာ လူရယ္လို႔မွ ပီသပါအံုးမလား။ ဟင္။” ဒီလိုေတြေမးလာႏိုင္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့၊ လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ၾကရာမွာ တရားဖက္ေစခ်င္တာပါ။ အားလံုးဆံပယ္ၾကမယ္။ ေတာထြက္ၾကမယ္လို႔။ မစည္းရံုးလိုပါဘူး။ မတိုက္တြန္းလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လို (ဒါမွမဟုတ္လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေပါ့) သာမန္လူသားေလးေတြ အတြက္ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမေတြကို ဘဝလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အက်ိဳးရွိေနရာေတြအတြက္ အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ ေဝမွ်ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ျခင္းပါ။

ကဲ… ဒီေတာ့ ဘာေတြေျပာခ်င္တာလည္း။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္လို႔ ခံယူၾကသူတိုင္း မေရွာင္လႊဲႏိုင္တဲ့ အလွဴအေၾကာင္းပါ။ ကုသိုလ္ဒါနေတြေပါ့။ ဒါနဆိုတာကိုလည္း ဒါနပါရမီ ဆိုျပီး ေျပာေနၾကတာၾကားဖူးေတာ့ ပါရမီအထံုေတြနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္မွာေပါ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ သာမန္အေတြး သာမန္အျမင္ေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အလွဴကို ဘာသာေရးအရေတာ့ သံသရာကေန မကၽြတ္လြတ္ေသးသေရြ႕ လွည့္လည္ရာ သံသရာအဆက္ဆက္မွာ ျမင့္ျမတ္ရာကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ဖို႔ အရင္းတည္တာလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာကို ၾကိဳးစားမယ္္ဆိုရင္ အလွဴျပဳလုပ္ျခင္းဟာ အကူပစၥည္းတစ္ခုလို ေနရာမွာပဲရွိမွာပါ။ လြတ္ေျမာက္ရာကိုသြားရာ လမ္းကေတာ့ ဝိပႆနာအလုပ္လို က်င့္စဥ္ေတြမွာသာ ရွိတာပါ။ (ဒီအေတြးေလးက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ ေျပာၾကရင္းက ရလာတဲ့ အေတြးပါ။) လွဴပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘာသာဝင္ေတြဟာ အခြင့္ၾကံဳတိုင္း လွဴၾကတန္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာအစြဲေတြဝင္ေနၾကလည္း၊ ဘာကိုရည္မွန္းျပီး လွဴေနၾကလည္း၊ ေတြးၾကည့္လို္က္ေတာ့ စိတ္မွာ ဘဝင္မက်တာေတြ ေတြ႕တယ္။

ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ေတြမွာကိုက လွဴရတဲ့အလွဴရဲ႕ ျမင့္ျမတ္ပံုကုိ တျဖည္းျဖည္း ရွင္းျပသြားတာဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားအမွဳးရွိေသာ သံဃာကို လွဴတာဟာ အျမတ္ဆံုးပါပဲတဲ့။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ သံဃာအတုအေယာင္ေတြဆိုတာကို ခဏထားျပီး နာမည္ၾကီး၊ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္နဲ႔ သာမန္ ရဟန္းေဘာင္ဝင္ျပီး တရားအလုပ္ကို ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္နွစ္ပါးကို စိတ္ကူးမွာ လွဴဒါန္းၾကည့္ၾကပါဆို႔ရဲ႕။ ဒီေနရာမွာကိုပဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္သားျခင္းအတူတူ အလွဴခံရရွိမွဳက မတူညီေတာ့ပါဘူး။ သာမန္ဆရာေတာ္ေတြမွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါရဲ႕နဲ႔ကို အလွဴဟာ သူတုိ႔ဆီမွာ မရွိပါဘူး။ ဥပမာ ကထိန္သကၤန္း အလွဴလိုမ်ိဳးေတြေပါ့။ ခင္းလို္က္ၾကတဲ့ ကထိန္ေတြ။ လွဴလိုက္ၾကတဲ့ အလွဴေတြ နာမည္ၾကီးေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာ သကၤန္းေတြကို အထပ္ထပ္ သိမ္းေနရသတဲ့။ သာမန္ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ အခ်ဳပ္အလုပ္ကို ေသေသသပ္သပ္ လုပ္တတ္ေနၾကပါေလေရာလား။

အလွဴရွင္ေတြဘက္ကေနပဲ ဝင္ေျပာခ်င္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ အပိုင္းမွာသိပ္မေျပာလိုပါဘူး။ ဒီလို မညီမွ်တဲ့ အလွဴရွင္ေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ သံဃာေလာကမွာလည္း အျမင္မေတာ္တာေတြရွိလာမွာပါ။ သာသနာေတာ္ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးမဲ့ သံဃာေတြသာ၊ အမ်ားစု အဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အေရာင္ဟာလည္း ေမွးမွိန္စရာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ စာတတ္ေပတတ္နဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရ ဆရာေတာ္မွ လွဴဒါန္းစရာလို႔ျမင္မယ္၊ သာမာန္ရဟန္းအဆင့္ကိုေက်ာ္တဲ့ ဆရာေတာ္မွ လွဴဒါန္းစရာလို႔ ျမင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္စီစစ္သင့္ေနပါျပီ။ ငါတို႕ေတြကေရာ သာသနာေတာ္ကို တဘက္တလမ္းကေန ေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္ရဲ႕လား၊ မသိမသာမ်ား ပ်က္စီးရာကို ပို႔ေနမိေလမလား။ စဥ္းစားၾကည့္ခ်င္စရာပါ။

ဒါက သံဃာကို လွဴတဲ့အလွဴကိုေျပာတာပါ။ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရာမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရား အလွဴမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ တန္ခိုးၾကီး ေစတီေတာ္ၾကီးေတြမွာ၊ တန္ခိုးၾကီး ဆင္းတုေတာ္ေတြမွာေတာ့ သပၸါယ္ေနလိုက္တာ၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းေနလိုက္တာဟာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေစတီတိုင္းဟာ ေစတီပါ၊ ဆင္းတုေတာ္တိုင္းဟာ ဆင္းတုေတာ္ပါ။ ဒီေနရာက ေစတီကိုလွဴမွ၊ ဒီေနရာက ဆင္းတုေတာ္ကမွ ဆိုတဲ့ အစြဲေလးေတြပါလာရင္ေတာ့ တစ္ခုခု ျပန္ေတြးစရာ ရွိေနျပီထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕အလွဴေတြမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တန္ခိုးၾကီးဆိုတာေလးကို နည္းနည္းေျပာပါအံုးမယ္။ ဘာသာတရားရဲ႕ အယူအရေတာ့ ရတနာသံုးပါးကို စိတ္မွာစြဲေနဖို႔က အဓိကပါ။ ဘုရားရွင္ကို စိတ္မွာရွိေနရင္ ရွိခုိးကန္ေတာ့လို႔ ရပါတယ္။ ေနရာေဒသ၊ အရပ္မ်က္ႏွာမေရြးပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ တန္ၾကီးဘုရားနဲ႔ တန္ခိုးမၾကီးကေရာ ဘာေတြကြာျခားတာလည္း။ ေမးခ်င္စရာပါ။

ဘာသာတရားရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြဆိုတာ သီလသမာဓိေကာင္းသူ၊ အရပ္ေဒသ၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ပါသတဲ့။ ဒါကိုလက္ခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တန္ခိုးၾကီးနဲ႔ သာမန္ကြာျခားခ်က္ကုိ အနည္းအက်ဥ္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔ရာ နည္းလမ္းရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေစတီပုထိုးကေတာ့ အားလံုးအတူတူပါပဲ။ ဆင္းတုေတာ္ေတြဆိုတာလည္း အားလံုးအတူတူပါ။ သူ႔အမ်ိဳးအစားနဲ႔သူ ရွိေနၾကတာပါ။ ဒီေနရာက ဆင္းတုက တန္ခိုးၾကီးတယ္၊ ဒီေနရာက ဘုရားက တန္ခိုးၾကီးတယ္ဆိုတာ ဘုရားရွင္က မ်က္ႏွာလိုက္ ဖန္ဆင္းေတာ္မူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာေဒသ၊ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာေနရာျဖစ္လို႔ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြလည္း ေပ်ာ္စံရာျဖစ္တာပါ။ ဒီေနရာ ေဒသမွာ သာသနာတိုးတက္ေရးအတြက္ လုပ္သူေတြကိုလည္း ရွိေနတဲ့ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက ပိုျပီးေစာင့္ေရွာက္မိသြားတာေပါ့။ (ဒီအေတြးေလးကလည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း သူေဝမွ်တဲ့ အျမင္ေလးပါ) ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ကြာျခားမွဳက ရွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုသာ တန္ခိုးၾကီးမွ လွဴေနမယ္ဆိုရင္ သာသနာျပဳေနမယ္ဆိုရင္ သာသနာရဲ႕တိုးတက္မွဳနဲ႔ အနာဂတ္က မေရရာႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေတြက သာသနာေတာ္အတြက္ လွဴဖို႔ကို စဥ္းစားစရာေလးေတြမ်ားလားလို႔ ေျပာၾကည့္တာပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ “ဒါနဟူသည္ ေပးစြန္႔ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလရာ လွဴဖြယ္ဝတၳဳကို ေပးစြန္႔မွသာ ဒါနေျမာက္သည္မဟုတ္၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ မိမိဘဝကို စေတးျခင္းသည္လည္း ဒါနမည္၏။”တဲ့။ ဘယ္ကမွန္း မမွတ္မိေတာ့လို႔ အတိအက်ေတာ့ ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အယူအဆေလးက ႏွစ္သက္စရာေလးပါ။ ဒီအယူအဆကေတာ့ ျမန္မာေတြအတြက္ မထြန္းကားေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မက်တာ ဒီေနရာမွာလည္းရွိေနပါတယ္။ လူမႈေရးအလုပ္ေတြကို လွဴဒါန္းၾကတာ၊ ကူညီၾကတာေတြဟာ အေတြ႕ရနည္းလြန္းလွပါတယ္။ ဘာသာတရားအရ အလွဴအတန္းဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ပဲ ယွဥ္ေနပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အေစာပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ေရႊျပည္ေအးသမားေတြကို မၾကိဳက္သူေတြက ပိုေတြးမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါကလည္း စဥ္းစားသင့္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါ။ လူမႈေရးေတြကို လစ္လ်ဴရႈထားမယ္၊ တိုးတက္ဖို႔ကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ အဲဒီလူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လူလားေျမာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေနာက္လိုက္ေတြပဲ ထြန္းကားေနပါလိမ့္မယ္။

သာသနာေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တာလည္း ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ သံသရာအတြက္ပါေအာင္၊ ကိုယ့္ဘဝ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဆိုျပီး လွဴၾကတာလည္းလွဴပါ။ အမ်ိဳးကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြျပဳလုပ္ျခင္း၊ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျခင္းေတြ မွာလည္း ပါဝင္လႈပ္ရွားၾကပါ။ လွဴဒါန္းၾကပါ။ ဥပမာအားျဖင့္ တန္ခိုးၾကီးလြန္းလို႔၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုျပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ လွဴလာလိုက္တဲ့ ေရႊေတြ၊ ေက်ာက္သံပတျမားေတြ အပံုအပင္ရွိေနတဲ့ သာသနာဆိုင္ရာ ေနရာေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒီၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈက လိုတာထက္ပိုေနရင္ တျခားအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြမွာ လွဴလို႔ရပါတယ္။ အလွဴမွာ အေရးအၾကီးဆံုးကေတာ့ အလွဴရွင္ရဲ႕ စိတ္ထားထင္ပါတယ္။ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတစ္ခုကို လွဴလိုက္တာဟာ ဘာသာေရးအရေတာ့ ျမင့္ျမတ္ခ်င္မွ ျမင့္ျမတ္ပါမယ္။ လူသားဆန္မႈ၊ ရိုင္းပင္းကူညီမႈလို လက္ေတြ႕လူ႔ဘဝအတြက္ေတာ့ မ်ားလြန္းတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ မ်က္မျမင္ေတြရဲ႕ ဘဝေတြ တိုးတက္လာပါမယ္။ သူတို႔ေတြအတြက္ လူအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အားငယ္ေနရတာေတြ ေလ်ာ့ပါးလာမွာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ မိဘမဲ့ ေက်ာင္းေတြ၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းေတြ၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ။ ေျပာရမယ္္ဆိုရင္ေတာ့ လူမႈဘဝအတြက္ လိုအပ္တဲ့အလွဴက ပိုလို႔ေတာင္မ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီလိုေတြလိုက္လွဴေနရလို႔ ေနာင္သံသရာအတြက္ မပါေတာ့မွာကိုလည္း သိပ္ပူေနရာ မလိုေလာက္ပါဘူး။ ဒီလို အလွဴမ်ိဳးကိုလည္း အလွဴေခၚထိုက္မွာပါ။ (ဒီေနရာမွာေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ သိပ္ျပီး မေတြးတတ္ပါဘူး။) ေလွ်ာက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းမေပ်ာက္ရေအာင္ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔က ပထမပါ။ စိတ္ေကာင္းမရွိဘဲနဲ႔ ကေတာ့ ဘယ္အလွဴဒါနမွ ျမင့္ျမတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ စိတ္ေကာင္းထားျပီး တစ္ပါးသူကို ကူညီတာဟာလည္း ကုသိုလ္တစ္ခု မဟုတ္လားဗ်ာ။


သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။